02082016 | Schotland V






Ben je in Schotland, dan ben je bij Loch Ness geweest. Het monster liet zich helaas niet zien, maar Fort August met haar sluizen en alle leuke winkeltjes daar, hebben dat ruimschoots gecompenseerd. Ik werd verliefd op de (Schotse) kinderboeken als 'Katie Morag' en vooral Belle & Boo. Jurkjes, wandstickers, boekjes, knuffels en lijstjes... Dille & Kamille verkoopt kaarten hiervan, die ik altijd al stuurde bij geboortes. De plaatjes zijn 'zoet', maar niet te tuttig. Juist ja. Ik mocht helaas niet fotograferen in de winkels. 








Aan het meer van Loch Ness ligt een kasteel. Urquhart Castle. Dan waan je je toch even in de Middeleeuwen, als je de mensen even wegdenkt. Al de mensen. Heel veel mensen. 
Er werd nog even een demonstratie gegeven van wapens en andere oude voorwerpen, door een man die het ongelooflijk leuk bracht. Daardoor ging het 'toneel' daar nog meer leven. Ik hoor dan al de karren door de poort rijden en het hoefgeklepper, dat het geluid van de ganzen en kakelende kippen overstemt... Pure idylle natuurlijk, als je de geschiedenis van het kasteel ook weer even wegdenkt. De tragische geschiedenis. Het geweld in die tijden was ook niet mis.
Een mooi kasteel. En daar sloten we de Schotse uitstapjes dan mee af. Snif.


Niet het meest stijlvolle plaatje, maar wel ontzettend grappig. Af en toe kwam je zo'n verdwaalde kilt tegen. Leuk in de context van een kasteel, hier kan ik hem niet helemaal plaatsen, ha! 
Nog zoiets vermeldenswaardigs vind ik de tosti die we onderweg ergens opaten. We besloten - aangezien het vrij laat was - onderweg iets makkelijks te eten. Dan wandel je gewoon een pub binnen, waar de plaatselijke bevolking na een werkdag een biertje neemt en jij voor een schamel bedrag overheerlijke tosti's bestelt. Duik ik in Nederland een café in - voor de honderdste plasstop van een kind bijvoorbeeld - dan kan ik me nog wel eens ongemakkelijk voelen. Maar hier staat een televisie geluidloos aan, er klinkt ergens ver weg een radiozender en er praten en lachen wat mensen met elkaar. Waar het verschil precies in zit weet ik niet. Maar ik vind het in ieder geval bijzonder dat ik daar terecht kan voor een buideltje in aluminiumfolie verpakte take-away-tosti's.








Op de terugweg regende het pijpenstelen. En dan is het ineens ook prima om er een einde aan te breien. De kinderen 'sleep' je twee weken lang mee; ook wel weer fijn om hen dan gewoon thuis 'los te laten'. En je eigen spulletjes; die zijn ook heel wat waard. Het gewone ritme er weer een beetje in en we zijn tenslotte net verhuisd naar een prachtige plek; fijn thuiskomen is dat. 
Maar eerst die terugweg nog. Geen bijzonderheden. Eerst zo'n zes uur hangen in een auto, de boot op, eten, spelen (een heus ballenbad en LEGO aanwezig) en terwijl de kinderen zich duidelijk vermaakten in hun hut (we konden hen zien door het raampje op het dek) haalden wij nog even een frisse neus en een kopje koffie, de vakantie evaluerend. Wat een mooi land, wat een bijzondere ervaring en wat fijn dat je dit zo samen kunt doen.
En terwijl ik een latte naar binnen slobberde keken we eens om ons heen, om vervolgens nog een conclusie te trekken...
Links van ons zat een gezin; vader, moeder en twee jongens. Ze speelden een potje koehandel. Leuk om te zien, hoe ze samen plezier hadden. Rechts van ons zat ook een gezin. Vader, moeder, drie jongens en een meisje. Een jongen zat met zijn armen over elkaar nietszeggend om zich heen te kijken. De rest staarde naar een schermpje, tot de pizza geserveerd werd. Met moeite trokken zij zich los (sticky toffee) van het scherm. Al etend regelmatig een blik werpend op het apparaatje. En dan besef je - ook even reflecterend naar jezelf - dat de mensheid nagenoeg volledig verslaafd is aan het scherm. We zien de wereld om ons heen door een lens. We delen onze belevenissen en gedachten met een onzichtbare wereld, terwijl we dit ook zouden kunnen doen met degene die zich naast ons bevindt. Ik zag deze vakantie zelfs iemand die half misgreep en daardoor bijna zijn koffie omver stootte, omdat hij aan het scrollen was op zijn telefoon. Echt. Waar zijn we mee bezig?

Jammer dat ik die zee-arend niet scherp en dichtbij op de camera heb vast kunnen leggen. Eden staat er ook veel minder vaak op dan de rest. En waarom heb ik geen foto gemaakt van die ene vuurtoren of een fatsoenlijke plaat gemaakt van het meer van Loch Ness? 
Omdat ik die arend in het echt zag. En met Eden geknuffeld heb op bed. Omdat ik stond te kijken naar de zee die op de rotsen bonkte. Enzovoorts... Het is niet zo dat ik het pas echt meegemaakt heb als ik het kan fotograferen (al dan niet in de vorm van een selfie) of heb gedeeld op Instagram. In de groene uithoeken van Schotland was nauwelijks bereik en ik kon er niet om treuren. 
Handig is het wel. Je maakt er vaak genoeg gebruik van. En hé, ik ben ook weer terug op facebook, omdat het soms wel handig is. Ik houd van fotograferen en schrijven en het is leuk om te delen en er reacties op te krijgen... maar ik wil er niet (meer) zo druk mee zijn. Gewoon op gezette tijden. Ik leef ook nog. Hallo. Het moet toch niet zo zijn dat mijn kinderen moeten wachten, omdat ik nog even een reactie moet checken of weet ik veel wat...

Nog iets wat ik heb geleerd in de afgelopen weken? Dat de wereld - ondanks alle barsten van ellende - zo mooi is. Wat een prachtige schepping, wat een machtige Schepper. Regen en zonneschijn, grillige rotsen en lieflijke velden, de bloemen en planten en de dieren. Zonsondergangen en de fladen mist. De laagjes in het landschap, waarbij de contouren steeds vager worden. Dat en nog veel meer;

"De hemelen vertellen Gods eer, en het uitspansel verkondigt Zijner handen werk." Psalm 19:2

2 opmerkingen:

  1. Ik ben ook groot fan van Belle & Boo! Noa heeft een grote muursticker op haar muur. Zo lief!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi!
    je foto's maar ook zeker je tekst...
    en je hebt gelijk... de vakantie is ook altijd weer even een soort resetpunt voor mij.. Heerlijk... Op vakantie hadden we nog een soort discussie... We zaten in een zwembad en een gezinnetje zat daar ook. Vader met een scherm voor zijn neus en zoontje en moeder gezellig kletsend. Tja zei mijn man...best jammer dat hij met een scherm voor zijn neus zit... 2 gezinnen opzij zat een vader te lezen en de kinderen waren aan het spelen en moeder zat te kijken... Wat is het verschil vroeg ik toen?... maakt het uit of het een boek of scherm is waardoor je met je aandacht er niet bij bent... Er zijn uiteraard grenzen... maar een beetje mag en kan gelukkig wel :)...
    Liefs Ilse

    BeantwoordenVerwijderen