In alle vroegte maakten wij ons onlangs op om ter ere van de 60e verjaardag van mijn vader te gaan zeevissen. Nog nooit gevist. En dat werd ons bij aankomst door andere opvarenden nog even ingewreven. Of wij - kakelende en uitbundige dames - ook gingen vissen. Nou, we kwamen er in ieder geval niet voor onze rust - in wat voor opzicht dan ook. Rederij Vrolijk in Scheveningen - die naam moesten we hoog houden. Dolle pret, voordat we nog van wal staken.
We sloegen een flink sterke bak koffie naar binnen en begonnen onze hengels op te tuigen. Nou ja, we... zwagers met vis-ervaring en mijn oudste zus die veel mannelijke vaardigheden onder de knie heeft. Ik kon het niet; die wriemelende wormen aan een haakje rijgen. Hypocriet als ik ben. Want je gaat vissen of je gaat niet. Laten we het op een prettige taakverdeling houden.
Wat moet er verder nog gezegd worden? Voor anker, hengels uit - ik kon op den duur zelfs heus werpen - en dan wachten. Het wachten lag ons niet echt, dus hengelden we er flink op los. In en uit. Voíla, met of zonder vis. En toen die eerste eenmaal gevangen was... we waren niet te stuiten. Dit tot ongenoegen van de andere opvarenden die nog voor het stomende bakje koffie de "beste plekken" hadden gereserveerd en met echt professioneel spul stonden te... nou ja... te hengelen. Maar wij... wij waren aan het vissen. En we vingen er tientallen.
Een aanrader, maar echt. De dag vloog voorbij. Eenmaal aan wal loop je nog even halfdronken te deinen op de straatstenen - ik had er een dag later nog last van.
Ik vind wel dat je de vangst ook moet opeten en niet halfdood terug moet gooien in de zee. Dus dat hebben we gedaan. We hebben nog wat vissen weggegeven aan anderen die nauwelijks iets gevangen hadden en toen hadden we er nog enorm veel, dus hebben we ze maar ingevroren en later opgegeten. Smaakt goed, zo'n verse vis. Wel veel graten, maar dat mocht de pret niet drukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten